Unikalne dziedzictwo filmowe Lyncha trwa

Pilot Twin Peaks otwiera się wraz z Mundane: uczeń szkoły średniej skradający papieros, chłopiec wezwany do biura dyrektora, uczestnicząc. Następnie uciszone słowa policjanta do nauczyciela, krzyk, uciekający uczeń, łzy nauczyciela i zbliżające się ogłoszenie. Kamera Davida Lyncha koncentruje się na pustym biurku; Dwóch uczniów wymienia spojrzenie, ciche zrozumienie - Laura Palmer nie żyje. To doskonale zawiera geniusz Lyncha: niepokojące zestawienie zwykłego i głęboko niepokojące.

Lynch po mistrzowsku uchwycił szczegóły powierzchni życia, ale jego praca konsekwentnie ujawniła czające się niepokój, „coś nie odpowiedniego” pod okleiną normalności. Scena Twin Peaks jest przykładem tego tematycznego rdzenia, ale jest to tylko jeden aspekt jego ogromnego, wieloaspektowego twórczości. Każdy dedykowany fan Lynch może zaoferować inną „ostateczną” scenę, podkreślając szerokość jego uroku.

Przymiotnik „Lynchian” doskonale oddaje tę nieuchwytną, niepokojącą, podobną do snów jakości, która zdefiniowała jego pracę i ugruntowała jego legendarny status. Niewielu artystów zasługuje na neologizm. Podczas gdy terminy takie jak „Spielbergian” lub „Scorsese-ish” opisują określone elementy stylistyczne, „Lynchian” wykracza poza takie ograniczenia, obejmując szersze poczucie niepokoju i dezorientacji, podobnie jak „kafkaesque”.

Oglądanie Eraserhead było formacyjnym doświadczeniem dla jednego z nas (Scott), rytuałem przejścia, który później podzielił się z jego nastoletnim synem, który niezależnie odkrył i zdobył Twin Peaks (docierając do surrealistycznego Windom Earle Arc w sezonie 2). To przemawia do trwałej, dziwnie ponadczasowej jakości pracy Lyncha.

Twin Peaks: The Return (2017), pośród hollywoodzkiego boomu nostalgia, pokazał niezachwianą niezależność Lyncha. Zignorował oczekiwania, przeciwstawiając się konwencji, w dużej mierze pomijając kluczowe oryginalne postacie. To niekonwencjonalne podejście było kwintesencyjnie linchian.

Nawet jego bardziej konwencjonalne projekty, takie jak niesławna wydma (słynnie niespokojna produkcja opisana w arcydziele Maxa Evry'ego w Disary ), zachowują wyraźnie lynchian. Pomimo przestrzegania materiału źródłowego, charakterystyczne obrazy Lyncha - podobnie jak niezapomniana maszyna dojenia kota/szczura - potwierdzają film.

Jednak praca Lyncha ma również piękno, pomimo swojej dziwności. Słoń , choć prawdopodobnie jego najbliższe podejście do Oscar Bait, pozostaje przejmującym i poruszającym filmem, osadzonym na niepokojącym tle epoki historycznej, w której powszechne było złe traktowanie „dziwaków z sideshow”. Ta dualność, zestawienie dotykania i niepokojące, jest z natury lynchian.

Kategoryzacja pracy Lyncha okazuje się daremna. Jego unikalny styl jest natychmiast rozpoznawalny, mieszanka ciemności, humoru, surrealizmu i prawdziwej obcości. Posiadał niesamowitą zdolność do ujawnienia ukrytego świata pod powierzchnią, powtarzającym się tematem badanym w filmach takich jak Blue Velvet , który zestawia idylliczną Americana z niepokojącą podbrzuszą dealerów narkotyków i dziwacznych postaci.

Lynch reprezentuje wyjątkową erę, przechodząc od wpływu byłych filmowców na samodzielną postać. Termin „Lynchian” odzwierciedla tę ewolucję, co oznacza jego trwały wpływ na kolejne pokolenia twórców filmowych.

Filmy takie jak ja widziałem, jak telewizor (2024) pokazuje trwały wpływ surrealizmu Lyncha. Inni dyrektorzy, w tym Yorgos Lanthimos ( The Lobster ), Robert Eggers ( The Lighthouse ), Ari Aster ( Midsommar ), David Robert Mitchell ( podąża za , pod Silver Lake ), Emerald Fennell ( Saltburn ), Richard Kelly ( Donnie Darko ), Rose Glass ( Love Lies Bleeding ), a nawet Denis Vilneuve), Richard Kelly (Donnie Darko) Lynchian wrażliwość, pokazując szeroko zakrojony wpływ swojej unikalnej wizji.

Chociaż nie wszyscy mogą być miłośnikiem linczu, jego znaczenie jako filmowego innowatora jest niezaprzeczalne. Jego filmy, wraz z eksploracją świata poza zwykłym, nadal inspirują filmowców, zapewniając, że jego dziedzictwo trwa. My również będziemy szukać tej nieuchwytnej jakości „linchian”, tego niepokojącego piękna, która leży tuż pod powierzchnią.