Lynch'in eşsiz film yapımı mirası dayanıyor

İkiz Tepeler pilotu sıradan: sigarayı gizleyen bir lise öğrencisi, müdürün ofisine çağrılan bir çocuk, katılım alındı. Daha sonra, bir polis memurunun öğretmene, bir çığlık, kaçan bir öğrenci, bir öğretmenin gözyaşları ve yaklaşan duyuru sözleri. David Lynch'in kamerası boş bir masaya odaklanıyor; İki öğrenci bir bakış, sessiz bir anlayış değiştirir - Laura Palmer öldü. Bu, Lynch'in dehasını mükemmel bir şekilde kapsar: sıradan ve derinden rahatsız edici olan rahatsız edici yan yana.

Lynch, hayatın yüzey detaylarını ustaca ele geçirdi, ancak çalışmaları sürekli olarak gizli bir rahatsızlık ortaya çıkardı, normalliğin kaplamasının altında "doğru olmayan bir şey". İkiz Tepeler sahnesi bu tematik çekirdeği örneklendiriyor, ancak engin, çok yönlü oeuvre'nin sadece bir yönü. Herhangi bir özel Lynch hayranı, çekiciliğinin genişliğini vurgulayan farklı bir "kesin" sahne sunabilir.

Sıfat "Lynchian", çalışmalarını tanımlayan ve efsanevi statüsünü güçlendiren bu zor, rahatsız edici, rüya gibi kaliteyi mükemmel bir şekilde yakalar. Çok az sanatçı bir neologizmi hak ediyor. "Spielbergian" veya "Scorsese-ish" gibi terimler belirli stilistik unsurları tanımlarken, "Lynchian", "Kafkaesque" gibi daha geniş bir rahatsızlık ve yönelim duygusunu kapsayan bu tür sınırlamaları aşar.

Eraserhead'i izlemek, daha sonra bağımsız olarak ikiz zirveleri keşfeden ve binged (Sezon 2'nin gerçeküstü Windom Earle Arc'a ulaşan) olan genç oğluyla paylaşılan bir geçit töreni olan birimiz (Scott) için biçimlendirici bir deneyim oldu. Bu, Lynch'in çalışmalarının kalıcı, garip zamansız kalitesinden bahsediyor.

İkiz Tepeler: Hollywood'un Nostalji Boom'un ortasında The Return (2017), Lynch'in değişmez bağımsızlığını sergiledi. Beklentileri göz ardı etti, önemli orijinal karakterleri büyük ölçüde atlayarak konvansiyona meydan okudu. Bu alışılmadık yaklaşım özünde Lynchian'dı.

Kötü şöhretli Dune (Max Evry'nin Kargaşa'daki bir başyapıtında detaylandırılan ünlü sorunlu üretim) gibi daha geleneksel projeleri bile belirgin bir Lynchian damgasını koruyor. Kaynak malzemeye bağlı olmasına rağmen, Lynch'in unutulmaz kedi/sıçan sağım makinesi gibi imza görüntüleri filmi ortaya çıkarıyor.

Yine de, Lynch'in çalışmaları, tuhaflığına rağmen güzelliğe sahiptir. Fil adamı , tartışmasız Oscar Yemine en yakın yaklaşımı olsa da, "yan gösterme düşkünlerinin" kötü muamelesinin yaygın olduğu tarihi bir dönemin rahatsız edici bir zeminine karşı kurulan dokunaklı ve hareketli bir film olmaya devam ediyor. Bu ikilik, dokunmanın ve rahatsız edici olanın yan yana konması, doğası gereği Lynchian'dır.

Lynch'in çalışmalarını kategorize etmek boşuna. Eşsiz tarzı anında tanınabilir, karanlık, mizah, gerçeküstücülük ve gerçek garipliğin bir karışımı. Yüzeyin altındaki gizli dünyayı ortaya çıkarmak için tuhaf bir yeteneğe sahipti, mavi kadife gibi filmlerde keşfedilen ve pastoral Americana'yı ve tuhaf karakterlerin rahatsız edici bir göbek ile yan yana getiren tekrarlayan bir tema.

Lynch, geçmiş film yapımcılarından etkilenmekten etkili bir figür haline gelmeye geçiş yapan benzersiz bir dönemi temsil eder. "Lynchian" terimi, bu evrimi yansıtarak sonraki nesil film yapımcıları üzerindeki kalıcı etkisini ifade eder.

TV Glow'u (2024) gördüğüm gibi filmler Lynch'in gerçeküstücülüğünün kalıcı etkisini gösteriyor. Yorgos lanthimos ( ıstakoz ), Robert Eggers ( The Lighthouse ), Ari Ast ( Midsommar ), David Robert Mitchell ( Gümüş Gölün Altında ) , Emerald Fennell ( Saltburn ), Richard Kelly ( Donnie Darko), Donnie Darko ) dahil olmak üzere diğer yönetmenler, gül cam ( Love Lies Lies bleeding ) ve hatta lies lines sergiler ve hatta denir; duyarlılık, benzersiz vizyonunun geniş kapsamlı etkisini sergiliyor.

Herkes bir Lynch meraklısı olmasa da, sinematik bir yenilikçi olarak önemi yadsınamaz. Filmleri, dünyayı sıradanların ötesinde keşfetmesiyle, film yapımcılarına ilham vermeye devam ediyor ve mirasının dayanmasını sağlıyor. Biz de, yüzeyin hemen altında yatan bu zor "Lynchian" kalitesini aramaya devam edeceğiz.