Doom's gevechtsupgrades met metaalvolutie

De blijvende verbinding van Doom met metalmuziek valt niet te ontkennen. Een enkele noot van elke doom -soundtrack roept onmiddellijk de demonische beelden van de serie op en weerspiegelt de esthetiek van bands zoals Iron Maiden. Deze symbiotische relatie tussen de gameplay van Doom en metal subgenres is gedurende drie decennia geëvolueerd. Uit zijn thrash metal origins hebben de soundtracks van Doom verschillende metalen stijlen doorkruist, met als hoogtepunt de metalcore -intensiteit van doom: de donkere eeuwen .

De originele 1993 Doom trok zwaar uit de late jaren 80 en vroege jaren 90 metalen reuzen zoals Pantera en Alice in Chains, duidelijk in sporen als "Untitled" (E3M1: Hell Keep), die Pantera's "Mouth of War" weergalmt. De algehele soundtrack omarmde Thrash Metal, die doet denken aan Metallica en Anthrax, die de snelle actie van de game perfect aanvulde. De score van Bobby Prince blijft iconisch en weerspiegelt het opwindende gunplay van de game.

Deze synergie ging meer dan tien jaar door tot de release van Doom 3 in 2004. Deze overlevingshorror-geïnspireerde aflevering experimenteerde met een langzamer tempo en eiste een nieuw sonisch landschap. Terwijl de betrokkenheid van Trent Reznor aanvankelijk werd overwogen, componeerde Chris Vrenna (voorheen van negen inch nagels) en Clint Walsh uiteindelijk de soundtrack, die inspiratie haalde uit het sfeervolle en complexe geluid van Tool. Doom 3 's hoofdthema resoneert met het experimentele karakter van Tool'slateralus, en past de sci-fi horror-setting van het spel.

Doom 3 's unieke stijl onderscheidt zich in de Doom -franchise, die de bredere evolutie van FPS -games in de vroege jaren 2000 weerspiegelt. De verschuiving naar console-shooters en de gelijktijdige veranderingen in metalmuziek (de nasleep van de achteruitgang van Nu-Metal) beïnvloedde de richting van de game. Hoewel Doom 3 niet zo veelgeprezen was als lateralus , blijft de verontrustende soundtrack een succesvol experiment.

Na een periode van ontwikkelingsuitdagingen, revitaliseerde de 2016 DOOM Reboot de serie opnieuw en keerde terug naar het hectische tempo van het origineel. De soundtrack van Mick Gordon, een meesterlijke mix van Djent en Heavy Metal, werd meteen iconisch en overtreft aantoonbaar de impact van het origineel. De hartverscheurende ritmes van tracks zoals "BFG Division" perfect gesynchroniseerd met de intense gevechten van de game.

• Doom Eternal (2020), hoewel ook met Gordons werk, ervaren productiecomplexiteit, resulterend in een soundtrack die, hoewel nog steeds sterk beïnvloed door zijn stijl, meer neigt naar Metalcore, die de trends van de late jaren 2010 en begin 2020 weerspiegelt. De invloed van bands als Bring Me the Horizon and Architects is voelbaar, vooral in de zwaardere storingen en elektronische elementen van het album. Ondanks zijn kwaliteit voelt Eternal *s soundtrack iets minder rauw aan dan zijn voorganger, met weerspiegeling van de opname van platformen en puzzelelementen door de game.

De auteur drukt een voorkeur uit voor het rawer -geluid van Doom 2016 en vergeleken het gunstig met de zwaardere, minder verfijnde werken van sommige metalcore banden. Doom Eternal, hoewel uitstekend, wordt gezien als een meer gepolijste, minder impactvolle ervaring.

• DOOM: The Dark Ages presenteert een fascinerend nieuw hoofdstuk. Eerste glimp suggereert een soundtrack geïnspireerd door zowel klassieke als moderne metal, in overeenstemming met de bijgewerkte gevecht van de game. Componisten die de beweging afmaken (bekend om Borderlands 3 en het Callisto -protocol ) lijken inspiratie te halen uit de zware storingen van Knocked Loose, terwijl ze ook thrashmetaalelementen opnemen die doen denken aan de originele doom *.

Het langzamere, meer opzettelijke gevecht van The Dark Ages , met mechgevechten en drakengevechten, vereist een veelzijdige soundtrack die zowel verpletterende zwaarte als lichtere, meer wendbare momenten kan verpletteren. De combinatie van de intensiteit van Knocked Loose en door thrash geïnspireerde elementen creëert een veelbelovend soundscape.

De auteur drukt optimisme uit over The Dark Ages , anticiperend op een soundtrack die voortbouwt op de erfenis van de serie en de bredere evolutie van metalmuziek. De unieke toevoegingen van de game (Mech Combat, Mythological Creatures) lopen parallel aan de experimenten van het genre, met een spannende combinatie van klassieke en moderne invloeden. De auteur concludeert door opwinding uit te drukken voor het potentieel van een nieuw favoriet metalalbum bij de release van de game.