"Assassin's Creed 2 en 3: het beste schrijven in de serie"

Een van de meest iconische momenten in de Assassin's Creed -serie vindt vroeg in Assassin's Creed 3 plaats, wanneer Haytham Kenway zijn missie voltooit om een ​​groep te verzamelen van wat de speler aanvankelijk denkt dat ze moordenaars zijn in de Nieuwe Wereld. Haytham, uitgerust met een verborgen mes en het tonen van het charisma van vorige hoofdrolspeler Ezio Auditore, is tot nu toe afgeschilderd als een held, die indianen uit de gevangenis bevrijden en Britse Redcoats confronteren. De openbaring komt echter wanneer hij de Templar -zin uitgesproken, "moge de vader van begrip ons begeleiden", waardoor duidelijk wordt gemaakt dat de speler de Tempeliers heeft gevolgd, de gezworen vijanden van de Assassins.

Voor mij belichaamt deze wending het toppunt van het verhalenpotentieel van Assassin's Creed. De eerste game in de serie introduceerde een dwingend concept - identificerend, begrijpen en elimineren van doelen - maar het viel tekort in het leveren van een robuust verhaal, waarbij zowel hoofdrolspeler Altaïr als zijn doelen geen diepte hebben. Assassin's Creed 2 verbeterde hierop door de charismatische Ezio te introduceren, maar toch slaagde het er niet in zijn tegenstanders voldoende uit te werken, zoals te zien bij de onderontwikkelde Cesare Borgia in Assassin's Creed: Brotherhood. Pas in Assassin's Creed 3, tegen de achtergrond van de Amerikaanse revolutie, besteedde Ubisoft gelijke poging om zowel de jager als de gejaagde te ontwikkelen. Deze aanpak zorgde voor een naadloze verhalende stroom van setup naar uitbetaling, waardoor een perfecte balans is tussen gameplay en verhaal dat nog moet worden gerepliceerd.

Hoewel het huidige RPG-gerichte tijdperk van Assassin's Creed over het algemeen goed is ontvangen, is er een consensus onder spelers, critici en verschillende online discussies dat de serie achteruitgaat. De redenen hiervoor worden besproken: sommigen bekritiseren de steeds fantastische elementen, zoals het vechten tegen mythologische figuren zoals Anubis en Fenrir, terwijl anderen bezwaar maken tegen de opname van gevarieerde romantische opties of het gebruik van echte historische figuren, zoals de Afrikaanse Samurai Yasuke in Assassin's Creed Shadows. Ik geloof echter dat de achteruitgang voortkomt uit de verschuiving van de serie, weg van karaktergestuurde verhalen, nu overschaduwd door de uitgestrekte sandbox-omgevingen.

In de loop van de tijd heeft Assassin's Creed zijn oorspronkelijke actie-avontuurformule uitgebreid door RPG-elementen zoals dialoogbomen, op XP gebaseerde nivelleringssystemen, buitboxen, microtransacties en versnellingsaanpassing te integreren. Maar naarmate deze nieuwere afleveringen groter zijn geworden, zijn ze begonnen zich minder substantieel te voelen, niet alleen in termen van repetitieve nevenmissies, maar ook in hun verhalen. Hoewel een game als Assassin's Creed Odyssey meer inhoud heeft dan Assassin's Creed 2, voelt veel ervan minder gepolijst en meeslepend. De introductie van spelerskeuze in dialoog en acties, hoewel theoretisch het verbeteren van de onderdompeling, resulteert vaak in scripts die dun worden uitgerekt, zonder de gerichte, karaktergerichte verhalen te vertellen van de eerdere actietitels van de serie.

Deze verschuiving heeft geleid tot een merkbare daling van onderdompeling, waarbij interacties vaak meer als omgang met generieke NPC's voelen in plaats van genuanceerde historische figuren. Het Xbox 360/PS3 -tijdperk van Assassin's Creed heeft daarentegen een aantal van de meest dwingende schrijven in gaming geleverd, van Ezio's gepassioneerde "Volg mij niet, of iemand anders!" Na het verslaan van Savonarola, aan de aangrijpende en complexe soliloquy die Haytham bij zijn dood heeft afgeleverd door zijn zoon, Connor:

'Denk niet dat ik van plan ben je wang te strelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden.'

De kwaliteit van het schrijven is ook afgenomen in andere aspecten. Moderne spellen vereenvoudigen de morele dichotomie vaak tot moordenaars = goede en Tempeliers = slecht, terwijl eerdere titels de vage lijnen tussen deze facties onderzochten. In Assassin's Creed 3 verslaat elke Tempelier Connor zijn overtuigingen, met William Johnson die suggereert dat de Tempeliers de Indiaanse genocide hadden kunnen voorkomen, Thomas Hickey die de haalbaarheid van de doelen van de Assassins in twijfel had getrokken en Benjamin Church benadrukt de relativiteitstheelkundigheid. Haytham ondermijnt verder het vertrouwen van Connor in George Washington door de toekomstige tirannie van de nieuwe natie te voorspellen, een voorspelling versterkt door de openbaring dat Washington, niet Charles Lee, het verbranden van Connor's Village bestelde. Tegen het einde van het spel blijven spelers meer vragen over dan antwoorden, waardoor de verhalende diepte wordt verbeterd.

Nadenkend over de geschiedenis van de serie, is het duidelijk waarom een ​​nummer als "Ezio's Family" van de Assassin's Creed 2 -soundtrack het emblematische thema van de franchise werd. De PS3-spellen, vooral Assassin's Creed 2 en 3, waren fundamenteel karaktergestuurde verhalen. De melancholische tonen van "Ezio's familie" waren bedoeld om Ezio's persoonlijke verlies op te roepen, niet alleen de setting van de game. Hoewel ik de uitgestrekte wereldopbouw en verbeterde afbeeldingen van de nieuwste Assassin's Creed-titels waardeer, hoop ik dat de serie op een dag zal terugkeren naar zijn wortels en de intieme, gerichte verhalen levert die oorspronkelijk fans boeiden. In een industrie die in toenemende mate de voorkeur geeft aan enorme open werelden en live servicemodellen, is een dergelijk rendement mogelijk niet in overeenstemming met de huidige markttrends.